Het is grappig om te ervaren hoe simpel het leven eigenlijk is wanneer je zelf een stapje opzij doet; mentaal gezien dan. Dit gebeurde er allemaal in mijn hoofd, voordat priscilla’s blog daadwerkelijk tot stand kwam…
Het creatieve proces
Het plan om informatie, inzichten en inspiratie over het leven te delen via verschillende communicatiekanalen was er al een tijdje, maar liet ‘even’ op zich wachten doordat ik er nog niet over uit was welke naam ik dan moest gaan gebruiken om ‘zichtbaar te zijn als mezelf’.
Het creatieve proces ziet er bij mij ongeveer zo uit: eerst stel ik mezelf de vraag en ga naar ‘binnen’ (in de realiteit is dat dan juist naar buiten gaan, de natuur in) en laat de gedachten de vrije loop. Op dat moment laat ik dan mijn innerlijke vraag los en ben er vervolgens niet meer mee bezig. Dan slaap ik er nog eens een nachtje over en meestal ‘weet’ ik het daarna wel.
Maar…
Dan bemoeit mijn hoofd zich er mee en komen er allerlei niet-realistische doemscenarios’s voorbij, waardoor er vertraging optreedt in het creatieve proces (of misschien hoort die angstfase er ook wel bij en is dat nu juist het natuurlijke proces). En dan eindelijk (de ene keer na een aantal maanden en weer een andere keer na een aantal jaren pas) wordt de knoop echt doorgehakt. Lees: de gedachte wordt gemanifesteerd in het (voor de mens) tastbare en zichtbare veld.
Tijdverspilling
Dit betekent dus dat de meeste tijd van het hele proces in beslag is genomen door… mijn twijfels en angst, want ik weet meestal al de volgende dag wat het antwoord is en wat ik dus moet doen. Herkenbaar?
Vanuit de eeuwigheid bekeken zijn die maanden of jaren in angst te verwaarlozen, maar als je het vanuit je persoonlijke ikje bekijkt, dan is dat natuurlijk gewoon een ‘waste of time’ geweest.
Het verschil met ‘vroeger’ is dat ik nu in het creatieve proces sneller tot actie over ga. Waar ik eerst jaren of maanden tot een bepaalde actie kwam, is dat nu binnen een paar weken, dagen of zelfs binnen een paar uur :). Het hangt er een beetje vanaf of het een klein of groot (levens)project is of niet.
Leven van dag tot dag
Door mijn werk in de thuiszorg kom ik dagelijks in contact met mensen die in een andere levensfase zitten dan ik, hetzij door ouderdom of door ziekte. Dit heeft mijn ogen behoorlijk geopend en me doen realiseren dat als ik iets wil ‘doen’, dat ik dat ‘nu’ moet doen, no matter what.
Alles wat je doet zal in het begin nooit perfect zijn, maar door het ‘te doen’ en tussentijds te toetsen aan de realiteit word je gaandeweg vanzelf beter. En doordat je de perfectie (en je angst) hebt laten varen, komt er als vanzelf meer ruimte voor spontaniteit en vreugde in je leven. Elke dag telt, en is een levensavontuur op zich.
Door bewust meer ruimte te maken om ‘te zijn’, zul je gaandeweg merken dat het leven je daarvoor gaat ‘belonen’ in de vorm van verrassende wendingen in je leven die je stoutste verwachtingen overtreffen. Maar ergens is dat ook wel logisch, want als het onpersoonlijke leven ‘weet’ dat jij dit deel van jouzelf serieus neemt, dan weet het ook dat de persoonsvorm ‘volwassen’ aan het worden is. En alles wat je aandacht geeft, groeit. Dat is een universele wet.
Nou, dit wilde ik even delen. Wellicht heb je er iets aan (of niet), of herken je jezelf wel ergens in het verhaal :).
Carpe diem en tot de volgende keer…
Priscilla's blog 