Onderzoek naar Zelf
Vanaf het moment dat ik met zelfonderzoek startte en zowel mijn buitenwereld als binnenwereld (wat natuurlijk geen twee op zichzelf staande werelden zijn :)) tot studieobject had gemaakt, realiseerde ik me dat de persoonsvorm Priscilla zichzelf steeds beter begon te begrijpen, omdat ze als persoon (mentaal) een stap opzij zette; zo kreeg het (onpersoonlijke) leven de kans om rijkelijk te stromen door haar lichaam en geest.
Resultaat: een meer gestroomlijnd leven
En als resultaat merkte ik als persoon dat de dingen in mijn dagelijkse leven vlekkelozer begonnen te verlopen, althans zo wordt het ‘ervaren’. Niet dat er nooit meer iets gebeurt of zo, want net als in ieder ander zijn leven, gebeurt er bij mij van alles wat nu eenmaal bij een mensenleven hoort. En dat is prima.
Van leiden komt lijden
Het is meer dat ik als persoon ben gaan meegroeien met het Leven (go with the flow), in plaats van dat de kleine ik (of mijn ego) daar nog constant tussen in zit. Die bemoeienis van het ego wilde in het verleden nog wel eens zorgen voor de nodige vertraging in de rest van mijn leven, en omdat ik me er niet bewust van was dat dit kwam doordat ik me liet leiden door dit mechanisme, ‘leed’ ik als gevolg :).
Bij het bedenken van een plan bleef ik bijvoorbeeld soms hangen in de fase van analyseren en kwam het niet echt tot de uitvoer van het daadwerkelijke plan. En de simpele reden daarvoor was: angst. En wel: angst om te falen.
Maar andersom kwam het ook voor, zoals het juist te gehaast iets willen doen, waardoor er niet echt stil werd gestaan bij het proces. En hoe kwam dat? Ik was alleen maar prestatiegericht bezig, omdat ik ‘dacht’ dat het resultaat belangrijker was dan de weg er naartoe. Wederom was het mijn ‘angst’ die mijn blik op de realiteit vertroebelde. Ditmaal was het ‘de angst om niet gezien te worden’. Herkenbaar?
Ik ben, dus ik denk?
‘Cogito ergo sum’, oftewel: ‘ik denk, dus ik ben’, aldus filosoof René Descartes. Ik ben het hier tegenwoordig niet helemaal meer mee eens, omdat mijn ervaring met het leven juist net andersom is. ‘Ik ben’ en doordat ik er ben (als onpersoonlijk leven), is de mogelijkheid aanwezig (via de menselijke persoonsvorm) dat ik ‘kan’ denken, maar dat hoeft niet. Zoals schrijver Eckhart Tolle het in een van zijn filmpjes zo mooi zei: ‘Descartes was er bijna, maar was net een stapje te vroeg gestopt (in zijn denkproces).
Beschikbaar zijn voor het leven
En nu ik meer uitgezoomd leef, dus meer vanuit mijn onpersoonlijke ik, is er op geheel natuurlijke wijze een behoefte ontstaan om via de persoonlijke ik weer iets op te zetten, te delen met jou. En daarvoor heb ik als persoon maar een ding hoeven te doen, namelijk niet in de weg zitten en beschikbaar te zijn voor het leven…
En hoe zit dat bij jou? Herken je jezelf ergens hierin? Ik nodig je uit om dit bij jezelf te onderzoeken.
Carpe diem en tot de volgende keer!
Priscilla's blog 