Uitgezoomd assertief zijn als veganist
Ik realiseerde me onlangs dat vanaf het moment dat ik mezelf ‘veganist’ ging noemen (sinds 1 november 2013) het uitgezoomde leven mij op een speelse, doch dwingende manier, assertiever heeft gemaakt.
Van nature ben ik meer introvert dan extravert en ik ben zo’n iemand die ‘vroeger’ alles at. Tja, en dan wordt zo’n ‘gemakkelijk en meegaand’ iemand veganist en daardoor herkent haar omgeving haar helemaal niet meer. Nou, ik zal wat verklappen: ook ik herkende mezelf niet meer :). Ik wist helemaal niet dat ik zoveel levenslust had en tegelijkertijd een ‘drive’ om dat ‘leven’ tot op het bot en verder te onderzoeken en te promoten, en daar hoort voor mij ook veganisme bij, want het leven van andere wezens is ook gewoon levensenergie dat stroomt door een vorm, net als bij een mens(elijk dier).
Beschikbaar zijn voor het (uitgezoomde) leven
Achteraf gezien denk ik dat het leven (metaforisch gesproken) zat te wachten op een moment waarop ik (eindelijk eens echt) beschikbaar zou zijn om de informatie des levens te ontvangen en de ‘tijd’ te nemen voor zelfonderzoek.
Ach ja, het uitgezoomde leven komt bij iedereen op een moment wanneer die er aan toe is (of wanneer een persoon zich realiseert dat het geconditioneerde leven precies dat is wat het is: geprogrammeerd, dus ingezoomd leven).
Wij mensen zien het resultaat van het uitgezoomde leven dat stroomt door de persoon pas daarna in de menselijke realiteit, en wel in de vorm van iemand die besluit van de ene op de andere dag een monnik of non te worden, of een yogi, een wereldreis te maken, of iemand die zijn of haar geld weg geeft en besluit om een simpel en eenvoudig leven te leiden, kortom: zichtbare levensveranderende momenten. Bij mij begon dat met… vrijwilligerswerk in een dierenasiel :).
Leven vanuit het hart, ofwel; de weg terug naar huis
Niet lang daarna adopteerden mijn partner en ik uit datzelfde asiel ons oudste hondje Sira, die nu inmiddels alweer 16 jaar ‘jong’ is. En die levendige, en tegelijkertijd rustige, gebalanceerde levensenergie van dat meisje heeft zeker bijgedragen aan mijn reis om veganist (en mezelf) te worden. Een jaar later werd ik daadwerkelijk veganist en tegelijkertijd startte ook mijn proces van zelfonderzoek, of de weg naar binnen, terug naar huis :).
Je zou kunnen zeggen dat het leven vanuit het hart daar een visuele start heeft gemaakt, en daarmee bedoel ik, dat het ook zichtbaar werd voor anderen, want eerder was het voor mij (maar ook bij ieder ander, denk ik) vooral nog een innerlijk en mentaal proces, maar vroeg of laat wil dat zich manifesteren in wat voor vorm dan ook.
In 2015 kwam Skippie in ons leven en door hem wisten mijn partner en ik dat het tijd was om het Rotterdamse stadsleven in te ruilen voor een rustiger leven op het platteland. En niet lang daarna werd Nederland ingewisseld voor België en zo geschiedde…
Carpe diem en tot de volgende keer!
Priscilla's blog 